ນັບແຕ່ວັນສະຖາປະນາ ສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນລາວ ເປັນຕົ້ນມາ ພັກ ແລະ ລັດຖະບານໄດ້ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍເອົາໃຈໃສ່ ວາງແນວທາງນະໂຍບາຍ ອັນຖືກຕ້ອງ ແລະ ສະຫລາດສ່ອງໃສ ໂດຍຖືເອົາການງານ ກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້ ເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ ການກໍ່ສ້າງ ແລະ ຂະຫຍາຍ ອຸດສາຫະກຳພາຍໃນປະເທດໃຫ້ຈະເລີນກ້າວຂື້ນເທື່ອລະກ້າວ.ທຸກມະຕິຂອງສູນກາງກໍ່ມີການກຳນົດແນວທາງນະໂຍບາຍ ແລະ ຄາດຫມາຍ ລະອຽດ ກ່ຽວກັບ ວຽກງານກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້. ຢູ່ໃນແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ ສັງຄົມ ຂອງລັດຖະບານ ແຕ່ປີ 1978-1980 (ແຜນພັດທະນາ ເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 3ປີ) ແລະແຜນ 5 ປີ (1981-1985) ສະບັບທີ I ຫາສະບັບທີ V (2001-2005) ກໍ່ໄດ້ບູລິມະສິດໃນການສູມທືນ ຮອນໃສ ໃນການພັດທະນາທາງດ້ານກະສິກຳ-ປ່າໄມ້ແລະ ກໍ່ສ້າງພະນັກງານໃນຂະແຫນງການ ຈົນເຮັດໃຫ້ຂະແຫນງການດັ່ງກ່າວ ໄດ້ຮັບການພັດທະນາເລື້ອຍມາ.

ພວກເຮົາເຫັນແຈ້ງວ່າ ຜ່ານໄລຍະ 30 ປີ ແຫ່ງການສ້າງ ແລະ ຂະຫຍາຍລະບອບປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນໂດຍສະເພາະໃນຊວງ 20 ປີ ແຫ່ງການດຳເນີນພາ ລະກິດປ່ຽນແປງໃຫມ່ມານີ້, ຂະແຫນງການ ກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້ ໄດ້ຕັ້ງຫນ້າປະກອບສ່ວນ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ແຜນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງລັດຖະບານ ປາກົດຜົນເປັນຈີງ.

ໃນຊຸມປີຜ່ານມານີ້, ພວກເຮົາສູມໃສປັບປຸງ ວິທີການລົງຊຸກຍູ້ ສ້າງຂະບວນການ ການຜະລິດ ກໍ່ຄືການສ້າງຜື້ນຖານໂຄງລາງ ໄປພ້ອມໆ ກັນ ເຊີ່ງສະແດງ ອອກໃນການຜັນທິດເອົາພະນັກງານວິຊາການລົງຮາກຖານ ຊ່ວຍແຂວງ, ເມືອງ ແລະ ບ້ານ ນຳເອົາແນວພັນ ແລະ ເຕັກນິກໃຫມ່ ເພື່ອສົ່ງເສີມຊາວກະສິກອນ, ສ້າງຄອບຄົວຕົວ ແບບ ແນ່ໃສ່ແກ້ບັນຫາການຜະລິດສະບຽງອາຫານ ແລະ ການຜະລິດເປັນສີນຄ້າ.ໃຫ້ສຳເລັດຜົນ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ, ກະຊວງກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້ ພ້ອມດ້ວຍອຳນາດການປົກຄອງຖ້ອງຖິນ ກໍ່ໄດ້ຊອກຫາວິທີການແແກ້ໄຂ ແລະ ນຳໃຊ້ບັນດາມາດຕະການໃນການປັບປຸງ ແລະ ຂະຫຍາຍ ຊົນລະປະທານ ດ້ວຍຫລາຍຂະຫນາດ ເພື່ອຕ້ານໄພແລ້ງ, ຕ້ານນ້ຳຖ້ວມ, ຊຸກຍູ້ການພະລິດຂອງ ປະຊາຊົນໃຫ້ມີການຂະຫຍາຍຕົວດ້ວຍການສົ່ງເສີມເຮັດກະເສດສຸມ, ຂະຫຍາຍໂຄງລາງພື້ນຖານ ວັດຖຸເຕັກນິກ, ການກໍ່ສ້າງສູນ, ສະຖານີ ຂະຫຍາຍພັນພືດ, ພັນສັດ ໂຮງງານເມັດພັນ, ໂຮງງານອາຫານສັດ, ໂຮງງານຝຸນຊີວະພາບ ປາ ແລະ ແນວພັນໄມ້ອຸດສາຫະກຳ ຂະຫຍາຍກຳ ລັງການຜະລິດ ດ້ວຍວິທີນຳໃຊ້ກົນຈັກ ເຮັດໃຫ້ຜົນຜະລິດກາຍເປັນສີນຄ້າ ຮັບໃຊ້ພາຍໃນ ແລະ ສົ່ງອອກ.ໄປຄຽງຄູ່ກັນໄປນັ້ນ, ດ້ານຄຸ້ມຄອງມະຫາພາກ ໃນການພັດທະນາ ກະສິກຳ-ປ່າໄມ້ ພວກເຮົາໄດ້ອອກແຮງຄົ້ນຄວ່າ ແລະ ສົມທົບກັບຂະແຫນງການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ສ້າງ ລະບົບກົດຫມາຍ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງວຽກງານອອກເປັນແຕ່ລະໄລຍະ. ມາຮອດປະຈຸບັນ ມີກົດຫມາຍຈຳນວນ 4ສະບັບຄື: ກົດຫມາຍວ່າດ້ວຍກະສິກຳ, ກົດຫມາຍວ່າດ້ວຍ (ຂໍອະໄພຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຂໍ້ມູນ) ແມ່ນ້ຳຂອງ ຊຶ່ງແມ່ນແມ່ນ້ຳໃຫຍ່ ໄຫຼຜ່ານ 12 ແຂວງ ແລະ ມີຄວາມຍາວ ແຕ່ເໜືອຮອດໄຕ້ ຂອງປະເທດປະມານ 1.800 ກິໂລແມັດ ພ້ອມດ້ວຍສາຂາຄື: ນ້ຳອູ, ນ້ຳຄານ, ນ້ຳງື່ມ, ນ້ຳກະດິງ, ເຊບັ້ງໄຟ, ເຊບັ້ງຫຽງ, ເຊໂດນ, ເຊຂະໝານ ແລະ ເຊກອງ, ຊຶ່ງເປັນທ່າແຮງ ໃຫ້ແກ່ ການປູກຝັງ ແລະ ລ້ຽງສັດ.

ພູມອາກາດ ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນລະດູຝົນ ທີ່ມີອຸນຫະພູມສູງ ແລະ ມີຄວາມຊຸ່ມຕະຫຼອດປີ ມີລະດັບນ້ຳຝົນສູງລະຫວ່າງ ກາງເດືອນເມສາ ຫາ ກາງເດືອນ ຕຸລາ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ ເພື່ອຮັບປະກັນ ລະດັບນ້ຳໃນການຜະລິດເຂົ້ານາປີ ຈຳເປັນຕ້ອງມີນ້ຳຝົນ ປະມານ 200 ມມ ຕໍ່ເດືອນແຕ່ຝົນຕົກຕົວຈິງມັກຈະບໍ່ໄດ້ລະດັບຕະຫຼອດໄລຍະເດືອນຕ່າງໆ ລະຫວ່າງເດືອນ ພຶດສະພາ ຫາ ເດືອນ ກັນຍາ.

ຊັບພະຍາກອນປ່າໄມ້:

ຜົນການສຳຫຼວດປ່າໄມ້ ປີ 1989 ໄດ້ຢັ້ງຢືນຢ່າງເປັນທາງການວ່າ ສປປ ລາວ ມີເນື້ອທີ່ປ່າໄມ້ ປະມານ 47% ຫຼື ປະມານ 11,2 ລ້ານ ເຮັກຕາ. ມີປ່າສະຫງວນແຫ່ງຊາດ 20 ແຫ່ງ, ເຂດເຊື່ອມຕໍ່ 2 ເຂດ, ປ່າສະຫງວນຂອງແຂວງ 57 ແຫ່ງ, ປ່າສະຫງວນຂອງເມືອງ 144 ແຫ່ງ, ປ່າປ້ອງກັນ

ຂອງແຂວງ 23 ແຫ່ງ ແລະ ປ່າປ້ອງກັນຂອງເມືອງ 52 ແຫ່ງ ເຮັດໃຫ້ທົ່ວປະເທດ ມີເນື້ອທີ່ປ່າອະນຸລັກ ທັງໝົດ 5,3 ລ້ານເຮັກຕາ ຫຼື 22,6 % ຂອງເນື້ອທີ່ທັງໝົດຂອງປະເທດ. ຊັບພະຍາກອນປ່າໄມ້ ມີບົດບາດສຳຄັນ ຕໍ່ການສ້າງລາຍຮັບຂອງປະເທດ, ເປັນແຫຼ່ງສະບຽງອາຫານ ແລະ ແຫຼ່ງລາຍໄດ້ເພີ່ມຂອງຄອບຄົວຊາວຊົນນະບົດ.

ຊີວະນາໆພັນ:

ສປປ ລາວ ເປັນປະເທດໜຶ່ງ ທີ່ມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ ທາງດ້ານຊີວະນາໆພັນ ໂດຍມີພັນພຶດ ແລະ ພັນສັດ ຢ່າງຕ່ຳ 8.100 ຊະນິດ, ໃນນີ້ມີ: ສັດເລືອຄານແລະ ເຄີ່ງບົກເຄີ່ງນ້ຳ 166 ຊະນິດ, ນົກ 700 ຊະນິດ ແລະ ສັດລ້ຽງລູກດ້ວຍນ້ຳນົມ 11 ຊະນິດ, ປາ ຈຳນວນ 87 ຕະກຸນ.

ສປປ ລາວ ເປັນສູນກາງແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງເຂົ້າໜຽວ ແຫ່ງສຳຄັນອັນດັບທີ່ 2 ຂອງໂລກ ທີ່ມີແນວພັນເຂົ້າພື້ນເມືອງ ຫຼາຍກ່ວາ 13.000 ຊະນິດ. ນອກນີ້ ກໍ່ຍັງມີຊັບພະຍາກອນແຮ່ທາດ ທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຂຸດຄົ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ມີແຫຼ່ງທຳມະຊາດ ທີ່ງົດງາມ, ມີ ສະຖານທີ່ປະຫວັດສາດ ແລະ ວັດທະນະທຳ ທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍແຫຼ່ງ ແລະ ອື່ນໆ.

ປະເທດໄດ້ແບ່ງເຂດບໍລິຫານເປັນ 16 ແຂວງ 1 ນະຄອນຫຼວງ ແລະ 1 ເຂດພິເສດ, ມີທັງໝົດ 445.000 ຄົວເຮືອນ ໃນ 11.500 ບ້ານ ມີພົນລະເມືອງທັງໝົດ ປະມານ 5.8000.000 ຄົນ (ປີ 2005).

ພາກເຫນືອ: ປະກອບມີແຂວງ ບໍ່ແກ້ວ, ຫົວພັນ, ຫລວງນ້ຳທາ, ຫລວງພະບາງ, ອຸດົມໄຊ, ຜົ້ງສາລີ, ໄຊຍະບູລີ ແລະ ຊຽງຂວາງ (8ແຂວງ)

ພາກກາງ: ປະກອບມີ ແຂວງວຽງຈັນ, ເຂດພິເສດໄຊສົມບູນ, ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ, ຄຳມ່ວນ,ບໍລິຄຳໄຊ ແລະ ສະຫວັນນະເຂດ(4ແຂວງ 1ນະຄອນຫລວງ ແລະ 1 ເຂດພິເສດໄຊສົມບູນ)

ພາກໃຕ້: ປະກອບມີ ແຂວງ ອັດຕະປື, ຈຳປາສັກ, ສາລະວັນ ແລະ ເຊກອງ(4ແຂວງ)

ການຍພັດທະນາຕາມເຂດແຄ້ວນ

ການພັດທະນາເຂດທົ່ງພຽງ:

ນະໂຍບາຍ: ສົ່ງເສີມການຜະລິດ ເຮັດໃຫ້ການຜລິດມີການຂະຫຍາຍຕົວ ດ້ວຍຈັງຫວະທິ່ຫນັກແຫນ້ນ ຢູ່ເຂດທົ່ງພຽງ ລຽບຕາມແມ່ນ້ຳຂອງ ເພື່ອຮັບປະກັນສະບຽງອາຫານ ແລະ ຍູ້ແຮງການຜະລິດ ສິນຄ້າດ້ານ ກະສິກຳ, ການລ້ຽງສັດ, ການລ້ຽງປາ ເພື່ອສະຫນອງໃຫ້ແກ່ການຊົມໃຊ້ພາຍໃນ ແລະ ເປັນຂາອອກ.

ຍຸດທະສາດ: ພັດທະນາ, ຟື້ນຟູ ແລະ ຂະຫຍາຍ ລະບົບຊົນລະປະທານ, ສ້າງຄວາມແຂ້ມແຂງໃຫ ຊຸມຊົນ ໃນການຄຸ້ມຄອງນຳໃຊ້ ລະບົບຊົນລະປະທານ, ປັບປຸງລະບົບການຜະລິດກະສິກຳ, ເຮັການຜະລິດແບບສຸມ, ຍົກຜະລິດຕະພາບການປູກຝັງ, ການລ້ຽງສັດ ແລະ ການລ້ຽງປາ. ຊຸກຍູ້ການລົງ ທືນທຸກພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ນຳໃຊ້ເຕັກນິກຫລັງການເກັບກ່ຽວ ແລະ ສົ່ງເສີມການປຸງແຕ່ງຜະລິດຕະພັນ ກະສິກຳ ຂະຫນາດນ້ອຍ ແລະ ຂະຫນາດກາງ ເພື່ອເພີ້ມມູນຄ່າ.

ຍຸດທະສາດສະເພາະດ້ານຄວນເນັ້ນຫນັກໃສ່: ນຳໃຊ້ຊົນລະປະທານທີ່ໄດ້ສ້າງຂື້ນ ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ສູງ, ສ້າງຄວາມແຂັ້ມແຂງໃຫ້ຊົມຊົນ ໃນການຄຸ້ມຄອງນຳໃຊ້ລະບົບຊົນລະປະທານ, ປັບປຸງລະບົບການຜະລິດ ກະສິກຳ ທີ່ບໍ່ທຳລາຍສະພາບເວດລ້ອມ ໂດຍການຳໃຊ້ເຕັກນິກ ປ້ອງກັນພືດແບບປະສົມປະສານ ແລະ ການຜະລິດກະສິກຳອິນຊີ, ເຮັດການຜະລິດແບບສຸມ, ຄົ້ນຄ້ວານຳໃຊ້ທົດລອງ, ທົດສອບສາທິດແບບບຸລິມະສິດ, ເລືອກເຟັ້ນເອົາຕິກນິກທີ່ເຫມາະສົມໃນເຂດຕ່າງໆ ເພື່ອຂະຫຍາຍອອກສູ່ ທາງກວ້າງ, ສົ່ງເສີມການນຳໃຊ້ແນວພັນພືດ, ກໍ່ສ້າງພະນັກງານລະດັບຕ່າງໆ ໂດຍສະເພາະພະນັກງານ ສົ່ງເສິມລະດັບເມືອງ, ນັກວິຊາການສະເພາະດ້ານຂອງແຂວງ ເພື່ອການສົ່ງເສີມຊາວກະສິກອນ ຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຊຸກຍູ້ການຜະລິດສິນຄ້າ ເພື່ອຄ້າຂາຍຕາມຊາຍແດນ ກັບປະເທດໃກ້ຄຽງ, ປັບປຸງອອກລະບຽບການ ໃນການດຳເນີນທຸລະກິດ, ສົ່ງເສີມດ້ານການຕະຫລາດ ຕາມກົນໄກຕະຫລາດ ທີ່ມີຫລັກການ